Autorką recenzji jest Dagmara Trembicka

Arkadyjczycy, ludzie, przedwieczni, bogowie, czarownice, wojny między krainami, dworami i pojedynczymi grupami, magia, tajemnicza przeszłość, mistycyzm – w Monstressie dzieje się tyle, że część czytelników zapewne dawno straciła wątek. Ale spokojnie, w tych tomach sprawy zagmatwają się jeszcze bardziej.

W albumie siódmym, Pożeraczce, Maika Półwilk praktycznie nie występuje. Pogrążona w śpiączce ma zostać wykorzystana do przedziwnych badań przez Dwór Nocy. Z tego powodu ciężar narracji przenosi się na małą lisiczkę Kippę i Corvina, usiłujących znaleźć sposób na uratowanie towarzyszki. To tom niejako przejściowy, bardziej służy ekspozycji – przedstawieniu nowego rozkładu sił czy wyjaśnieniu działań Baronowej. Mamy tu pewną dozę fabularnych niespodzianek, ale dopiero w kolejnym albumie, Inferno, zrobi się naprawdę… dziwnie.

Tam bowiem Kippa, dzięki pomocy nekomanty Rena, dostaje się do umysłu Maiki – dzielonego przecież z półbogiem Zinnem – i cała czwórka… wyrusza na kosmiczną wędrówkę do więzienia pradawnych bóstw. Przy czym Maika przez praktycznie cały tom występuje jedynie jako lewitująca głowa… Jak wspomniałam: dziwne i skomplikowane. 

Jednocześnie tom ósmy popycha akcję znacząco do przodu – tak czasowo – o lata – jak i pod względem fabularnym. Mimo zdumiewających zabiegów Marjorie Liu, scenarzystki, oraz niesamowitego stopnia skomplikowania akcji, wydaje się, że duża część narracyjnych puzzli zaczyna wskakiwać na swoje miejsca, a ostatnie plansze albumu zapowiadają naprawdę dużą konfrontację. Ba, są podane tak, że aż chce się sięgnąć po kolejny tom tu i teraz, żeby dowiedzieć się, co się wydarzy w tym całym galimatiasie. Na marginesie, dziewiąta Monstressa ukaże się w USA w listopadzie tego roku, więc my musimy jeszcze chwilę poczekać.

Mamy więc do czynienia z sytuacją, w której opowiadana historia szaleńczo „ucieka” scenarzystce, ale jednocześnie po chwili udaje się ją zebrać do kupy. To wciąż epickie fantasy oparte na niezwykłych postaciach i realiach. Nie jest to już komiks, który zachwyca jak pierwsze albumy – po części przez zaplątanie i dziwność, a po części przez oswojenie się ze świeżością pomysłów Liu – ale lektura wciąż jest momentami wyjątkowo przyjemna. Mogę powiedzieć z dużą dozą pewności, że ci, którzy do tego momentu dotarli, czekają z ekscytacją na zakończenie historii – bo cały czas pięknie wynagradzane nam są fabularne potknięcia i abstrakcje.

Graficznie, podobnie jak poprzednio, jest wciąż ciekawie i momentami wręcz oszałamiająco, ale przez większość albumów poziom nadal jest niższy niż początkowo. Sana Takeda trochę eksperymentuje – są w obu albumach całe sekwencje, gdzie widzimy prawie jednolicie czarne strony, czy rozdzielające rozdziały plansze okładkowe, zupełnie inne w stylu niż to, co widzieliśmy do tej pory. To także wciąż jeden z najciekawiej rysowanych komiksów na rynku, więc i tu nie ma co narzekać.

Ogółem wydaje się, że powoli pora kończyć przygodę z Maiką – najlepiej, gdyby autorki zamknęły ją w najbliższych 2–4 zbiorczych albumach, inaczej całość znowu się im rozlezie. Na tym etapie, mimo potknięć i niedociągnięć, to nieodmiennie niezwykła chociaż zagmatwana opowieść, którą czyta się na ogół z przyjemnością.

Autorką recenzji jest Dagmara Trembicka

Tytuł oryginalny: Monstressa vol. 7 - Devourer & Monstressa vol. 8 - Inferno
Scenariusz: Marjorie Liu
Rysunki: Sana Takeda
Tłumaczenie: Paulina Braiter
Wydawca: Non Stop Comics 2023-2024
Liczba stron: 160 + 208
Ocena: 70/100