Ekipa powraca po 15 latach. Zobaczcie zwiastun Spinal Tap II: The End Continues

Żaden zespół nie rozpada się na dobre, a przynajmniej dotyczy to fikcyjnego angielskiego zespołu heavymetalowego, Spinal Tap, który powróci w drugiej odsłonie zabawnego mockumentu Roba Reinera.

„Nigel, David i Derek nie widzieli jeszcze filmu” – powiedział Rob Reiner w czwartek, tuż przed pokazaniem pierwszego zwiastuna swojego mockumentu Spinal Tap II: The End Continues podczas panelu Collider’s Directors on Director na Comic-Conie. Na pierwszej zapowiedzi filmu możemy zobaczyć bohaterów oryginału, starszych i po wielu przejściach, a sam zwiastun zdradza nam jaki kierunek obierze sequel.

Spinal Tap powraca

W Spinal Tap II: The End Continues powracają Christopher Guest (Nigel Tufnel), Michael McKean (David St. Hubbins) i Harry Shearer (Derek Smalls) jako legendarna heavy metalowa kapela Spinal Tap. Film opowiada o „najgłośniejszym i najbardziej punktualnym zespole Anglii”, który po 15-letniej przerwie postanawia zagrać ostatni wspólny koncert.

W sequelu cameo zaliczą takie gwiazdy jak Elton John, Paul McCartney, Garth Brooks i Trisha Yearwood, a w filmie wystąpią również Paul Shaffer, Fran Drescher, Don Lake, John Michael Higgins, Nina Conti, Griffin Matthews, Kerry Godliman i Chris Addison.Reżyser Rob Reiner zdradził, że kontynuacja mogła powstać dopiero po tym, jak Shearer odzyskał prawa do marki.

O czym opowiada oryginał?

Oto Spinal Tap to amerykańska komedia typu mockument z 1984 roku, współnapisana i wyreżyserowana przez Roba Reinera, dla którego był to debiut reżyserski w filmie fabularnym. Główne role w filmie gra trio: Christopher Guest, Michael McKean i Harry Shearer, którzy również współtworzyli scenariusz. Guest, McKean i Shearer wcielają się w członków fikcyjnego zespołu heavy metalowego Spinal Tap, określanego jako „jeden z najgłośniejszych zespołów Anglii”.

Rob Reiner występuje w roli Martina "Marty’ego" Di Bergiego, reżysera dokumentu, który podąża za zespołem podczas ich amerykańskiej trasy koncertowej. Film satyryzuje zachowanie i muzyczne pretensje zespołów rockowych, a także wyśmiewa hagiograficzne tendencje dokumentów muzycznych takich jak The Song Remains the Same (1976) Led Zeppelin czy The Last Waltz (1978) zespołu The Band. Film nawiązuje też do wcześniejszego mockumentu All You Need Is Cash (1978) stworzonego przez zespół The Rutles.