Pierwsza odsłona Kung Fu Pandy w kinach zadebiutowała w 2008 roku i szybko podbiła serca widzów i krytyków na całym świecie. Film osiągnął sukces zarówno artystyczny, jak i kasowy, więc bardzo szybko otrzymał kontynuację. Cała seria łącznie liczy cztery filmy kinowe, parę seriali oraz kilka filmów krótkometrażowych. Ostatnią produkcję o przygodach Po mogliśmy oglądać w kinach w zeszłym roku. Stosunkowo niedawno potwierdzono również, że w przygotowaniu jest Kung Fu Panda 5, ale na chwilę obecną niewiele wiadomo o projekcie. Zapraszamy do poznania 5 ciekawostek o produkcjach DreamWorks!
Każdy członek Potężnej Piątki walczy w stylu inspirowanym prawdziwym stylem kung fu, który istnieje od setek lat i odzwierciedla zachowanie zwierzęcia, którym jest dana postać. Styl tygrysa to siła, agresja i bezpośredniość. W walce dominuje potężnymi ciosami łapami, niskimi postawami i szybkimi, niszczycielskimi uderzeniami. Styl żurawia to lekkość, płynność i unikanie siły. Żuraw walczy z gracją, używa długich, kolistych ruchów skrzydeł, a jego siła leży w zręczności i balansie.
Styl modliszki to precyzja, szybkość i technika. Bazuje na krótkich, szybkich ciosach, chwytach i zablokowaniach. Styl węża to elastyczność, szybkość i płynność. Używa się w nim krętych ruchów, ciosów palcami i duszenia przeciwnika – często oplatanie i unikanie. Styl małpy to nieprzewidywalność, szybkość i zabawa. Techniki obejmują skakanie, przysiady, wygibasy i zmyłki. Styl „Pięciu Zwierząt” wywodzi się z klasztoru Shaolin i jest jednym z najbardziej klasycznych systemów kung fu. Symbolizuje różne cechy charakteru i podejścia do walki.
Twórcy Kung Fu Pandy wzorowali się na wielu kultowych filmach kung fu, takich jak Wejście Smoka, Pijany mistrz czy Grobowiec smoka. Scena, w której Po trenuje z Mistrzem Shifu o pierożek, przypomina klasyczne treningi mistrz-uczeń, gdzie nie walczy się o coś ważnego, lecz o coś drobnego, np. miseczkę ryżu, co w starych filmach symbolizowało przemianę ucznia w mistrza. Walka Po z Tygrysicą to hołd dla walk turniejowych, znanych z filmów z Bruce’em Lee – np. pojedynek stylów, gdzie jeden styl (tygrysa) konfrontuje się z innym (mieszany styl Po).
Mistrz Shifu ma elementy postaci Mistrza Pai Mei z klasycznych filmów kung fu, znanego z długiej brody, surowego podejścia i tajemniczej wiedzy. Na dodatek twórcy specjalnie stworzyli postać Małpy jako ukłon dla Jackiego Chana – jego ruchy w filmie odzwierciedlają realny styl walki Jackiego i jego filmową osobowość: żartobliwy, ale skuteczny wojownik. Aktor w oryginalnej wersji językowej podkładał również głos Małpie.
Jego postać jest inspirowana chińskimi legendami o demonach wojownikach, którzy po śmierci powracają jako strażnicy zaświatów lub duchy walczące o zemstę i władzę. W tradycyjnej kulturze chińskiej Zaświaty (Diyu) to miejsce, gdzie dusze są oczyszczane przed kolejnym wcieleniem. Kai z niego ucieka, łamiąc naturalny porządek – to symbol próby pokonania śmierci i zakłócenia harmonii świata.
Motyw kradzieży „chi” to odniesienie do starożytnych opowieści o zakazanych technikach przejmowania energii życiowej innych, co w legendach prowadziło do klątwy i upadku. Kai nosi dwie łańcuchowe jadeitowe ostrza, którymi walczy i „więzi” dusze pokonanych. Jadeit (yu) w Chinach to święty kamień, symbol czystości, siły, ochrony i duchowości. W starożytnych Chinach z jadeitu tworzono amuletowe ostrza i biżuterię ochronną – wierzono, że jadeit chroni przed złymi duchami, zapewnia nieśmiertelność duszy i łączy świat ludzi z duchami przodków.
Już na etapie pisania scenariusza twórcy myśleli o Jacku Blacku jako o potencjalnym głosie dla głównego bohatera. Jego komediowy styl, energia i niezdarność pasowały idealnie do postaci pandy, która marzy o zostaniu mistrzem kung fu. Animatorzy i projektanci postaci obserwowali ruchy i mimikę Jacka Blacka, by oddać jego gestykulację, sposób mówienia i reakcje w zachowaniu Po. W wielu scenach (np. gdy Po wpada w panikę lub mówi szybko) Jack Black improwizował kwestie, a animatorzy dodawali animację twarzy i ciała pandy, by pasowała do jego głosu i stylu.
Jack Black jest znany z żartów o jedzeniu i hedonistycznym podejściu do życia – twórcy postanowili, że Po również będzie „życiowym smakoszem”, który kocha pierożki tak samo, jak marzy o wielkości. Po odziedziczył również po Jacku Blacku entuzjazm i nadmierne podekscytowanie – jest jak dziecko w ciele pandy, które nagle dostaje szansę spełnić swoje marzenie.
Produkcja trwała ponad 4 lata, a sama animacja zajęła prawie 3 lata. W tym czasie twórcy z DreamWorks dążyli do maksymalnego realizmu, aby jak najwiarygodniej odwzorować ruchy, fizykę i emocje. Animatorzy i reżyserzy spędzili miesiące na badaniu i analizie sztuk walki, by dobrze zrozumieć dynamikę kung fu i to, jak różne style wpływają na postawę ciała, tempo i technikę. Studio zatrudniło nawet mistrzów kung fu jako konsultantów, którzy pokazywali autentyczne techniki, pomagali w projektowaniu scen walk i poprawiali błędy w ruchach postaci.
Co ciekawe, twórcy nie używali technologii motion capture (czyli przechwytywania ruchu aktorów), bo chcieli mieć pełną kontrolę nad stylem i ekspresją animacji. Zaangażowanie się opłaciło, ponieważ film został pochwalony nawet przez chińskich mistrzów sztuk walki, a sam Jackie Chan powiedział, że „Kung Fu Panda to jeden z najbardziej autentycznych hołdów dla kung fu, jakie widział”.
Źródło: imdb.com/ Ilustracja wprowadzenia: Materiały promocyjne filmu Kung Fu Panda
Absolwentka Szkoły Filmowej im. Krzysztofa Kieślowskiego w Katowicach. Ogląda tyle filmów i seriali ile tylko się da. Ogromna fanka Władcy Pierścieni, Piratów z Karaibów, Cate Blanchet oraz Florence Pugh. Uwielbia kameralne kino i nie jest w stanie znieść musicali. Do ulubionych reżyserów zalicza Yorgosa Lanthimosa, Quentina Tarantino, Wesa Andersona i Martina Scorsese.