Dla nowego rozdania, które nadchodzi w dwóch największych superbohaterskich franczyzach, nie będzie chyba bardziej symbolicznych miesięcy niż kilka najbliższych. Wiemy, że James Gunn spakował już zabawki od Disneya i poszedł rządzić w DC, jednak najpierw pokaże jeszcze swojego marvelka. W tym czasie Warner przepchnie jeszcze dwa filmy kręcone pod poprzednimi rządami. I o ile Waltera Hamadę pożegnano raczej bez żalu, to trudno nie uznać okresu jego panowania w DC Studios za udany. Bałagan Snydera został posprzątany, wpuszczono kilka hitów, jest to generalnie dobry moment do tego, aby zrobić nowy start. Gdyby nie ten Black Adam (zgiń przepadnij maro nieczysta), można by nawet stwierdzić, że próżno w ostatnich latach szukać w uniwersum wpadek. . Wtedy bowiem za największa, należałoby uznać nadchodzącego właśnie drugiego Shazama. A jest to film, który trochę na to nie zasługuje. Tak swoją przystępnością, jak i pozycją w świecie DC.

Zwiastuny nie były zbyt zachęcające. Trudno było w nich, jak i w reszcie materiałów promocyjnych znaleźć jakikolwiek interesujący pomysł, dlatego też oczekiwań nie miałem żadnych. Pierwszym Shazam był okej, troszeczkę jednak o nim zapomniałem. Sequel też jak do tej pory nie może być nazwany hitem przez duże h, jak również filmem, który byłby jakoś szeroko promowany. No ale dobra, wejdźmy już na salę, zobaczmy to. Siadam wygodnie, oglądam pierwsze sceny, a tam Helen Mirren i Lucy Liu w dziwacznych strojach kradną z muzeum jakąś laskę. Może jednak brzmi dobrze, co może pójść nie tak. Za scenariusz tego filmu odpowiada Henry Gayden i Chris Morgan. Pierwszy napisał jedynkę, drugi to natomiast niedawno jeszcze etatowy scenarzysta kolejnych części Szybkich i wściekłych. Jeśli miałbym szukać ekranowej tożsamości i krótkiej charakterystyki tego, czym właściwie Gniew bogów jest, to robiłbym to tutaj. To film zgrabnie łączący kameralność pierwszej części z wątkami rodzinnymi (czasami nawet cytowanymi dosłownie) z serii sygnowanej łysą glacą Vina Diesela. Mamy grupkę superbohaterów, jeszcze niezbyt doświadczonych, ale udowadniających, że najlepiej to razem. Ich relacja powinna się w czasie tego seansu cementować. Motyw na żadnym poziomie oryginalności, spadający jeszcze niżej, gdy dorzucimy typową dla superhero paplaninę o odpowiedzialności, jednak możliwy do niezłego ogrania i wybronienia.

Zobacz również: Wyrwa – recenzja filmowej adaptacji powieści Wojciecha Chmielarza. Pół żartem, pół serio?

I o ile na tym poziomie drugi Shazam jest filmem, któremu trudno cokolwiek zarzucić, wszystko rozbija się o chaos, jakim cechuje się cała reszta. Gniew bogów tak bardzo nie ma bowiem wyczucia czasu i przestrzeni, że trudno się w nim połapać od samego początku. Dawno nie miałem w kinie tak, żebym czuł się zmieszany praktycznie każdą sceną. Wszystko z uwagi na fakt, że nie wiem gdzie i w jakim momencie historii ona się dzieje. Bohaterowie skaczą po różnych lokacjach, w których często ciężkie więzienie w lochu od absolutnej wolności dzieli jeden klucz, a ze śmiertelnego zagrożenia wystarczy uciec do Toi Toia. Oglądając, widz nie ma bladego pojęcia gdzie i którzy protagoniści są akurat bezpieczni, co czyni wykrzesanie emocji z całej fabuły bardzo problematycznym. Dzieje się wszystko, jednak nie rządzi tym żadna reguła. Chciałoby się powiedzieć, że brakuje tylko jednorożca. Rzecz w tym, że wcale nie brakuje. W podobnym bałaganie rodzą się działania trzech córek Atlasa, antagonistek filmu. Wspomniana pierwsza scena wypada w ich przypadku świetnie, jednak im dalej w las, tym napotykamy więcej trudności w zrozumieniu zarówno ich motywacji, jak i roli w tej historii. Rolę do odegrania ma za to Zachary Levi i jego tytułowy superheros. Już w pierwszej części dał się poznać jako radzący sobie znakomicie z dzieckiem w ciele walącego piorunami z rąk herosa. Jest to kreacja na tym samym poziomie luzu i zabawy, z którego mogliśy zapamiętać ją wcześniej. Jak najbardziej trafiona i pozwalająca mieć nadzieję, że jest dla niego jeszcze miejsce w tym uniwersum. Równie dobrze co cały film świadczy o tym pierwsza, (jedna z dwóch) świetna scena po napisach.

Zobacz również: Babilon – recenzja filmu! Coś się kończy, coś zaczyna

Nie wiem, jaki był wkład obecnego szefostwa warnerowego uniwersum DC, jednak ten film wygląda na dobre wprowadzenie do ich rządów. Gdyby za jego kamerą stał James Gunn, moglibyśmy oglądać perełkę, bo zarówno poziom absurdu, jak i wątki, które podejmował w swojej twórczości, w tym przypadku absolutnie się zgadzają. Dzisiaj jednak gruchnęła informacja, że twórca drugiego Legionu samobójców za swoją reżyserską misję w tej całej zabawie uznał stworzenie filmu o Supermanie. Choć wydaje się na pierwszy rzut oka, że taki Shazam pasowałby mu bardziej, to chyba finalnie bardzo dobra decyzja. Gniew bogów na nowe otwarcie jest za mały. Ma jednak kilka cech, które potrafią je świetnie zateasować. Gdyby przez 130 minut seansu nie tonęły w chaosie, mogłyby bawić dużo bardziej.