Po bardzo długiej przerwie, jaka wystąpiła między publikacją piętnastego i szesnastego tomu serii Garfield – Tłusty koci trójpak, wydawnictwo Egmont opublikowało siedemnasty tom w zaledwie dwa tygodnie po premierze poprzedniego. To znakomita wiadomość dla wszystkich miłośników rudego złośliwca, ale mam też nienajlepszego newsa dla wszystkich komplecistów-fetyszystów (do których sam się też zaliczam). Kiedy postawicie sobie dwa najnowsze tomy na półce obok 15 poprzednich, zrozumiecie, co mam na myśli. Najwyraźniej „zawirowania licencyjne” obejmowały m.in. ekspozycję logo Nickelodeon na grzbiecie albumu, co zaburzyło dotychczasowy układ i rzuca się w oczy niczym obżarty Garfield leżący na stole z wydętym brzuszyskiem. 

No dobra, skoro złe wiadomości mamy już za sobą, przejdźmy do konkretów. A te obejmują jeszcze więcej znakomitych opowieści z naszym ulubieńcem. Garfield – Tłusty koci trójpak tom 17 zbiera komiksowe paski z drugiej połowy 2006 roku, całego 2007 i sięgające końcówki kwietnia roku 2008. Mamy tu tradycyjnie trzy książeczki zatytułowane Garfield waży możliwości, Garfield – Złoty bęben i Garfield pakuje. Łatwo się domyślić, że tytuły nie odnoszą się ani do okazji, ani do skarbów, ani tym bardziej do siłowni. Jedyne, co kocur może ważyć i pakować, to nieprzebrane tony jedzenia, które następnie zostanie zapakowane do bębna…

Już w recenzji poprzedniego tomu sygnalizowałem, że w życiu Jona nastąpiła drastyczna zmiana, która będzie leitmotivem całego niniejszego albumu. Po wielu latach cudacznych, nieudolnych i przede wszystkim smutnych prób, właściciel Garfielda wreszcie zdobył dziewczynę! Padło na Liz Wilson, panią weterynarz, która zadebiutowała w serii jeszcze w 1979 roku (!) i przez bite 27 lat opierała się nieodpartym przecież wdziękom Jona Arbuckle’a. Okazało się, że w międzyczasie polubiła naszego nieudacznika i czerpie z randek z nim niekłamaną przyjemność. Należało mu się, bo na jego coraz bardziej spektakularne porażki naprawdę ciężko było już patrzeć. 

A co u Garfielda? Nie da się ukryć, że jest dość zazdrosny o wybrankę serca Jona, ale też pała do niej swojego rodzaju uczuciem, bo i Liz dość wdzięcznie robi wszystko, żeby wkupić się w łaski zarówno kota, jak i jego właściciela. Poza tym wątkiem, który zdominował tym razem narrację, możemy liczyć na więcej tego samego: święta, kolejne urodziny Garfielda, który nieubłaganie zbliża się już do 30-tki, a także wkurzanie ptaków, pająków, psów i sąsiadów. 

Garfield – Tłusty koci trójpak tom 17 to też kolejne odcinki satyry na coraz bardziej ogłupiającą telewizję i chorobliwe skakanie po kanałach. Jim Davis znalazł też miejsce na unowocześnienie pewnych wątków. W serii coraz częściej pojawiają się komputery, maile i telefony komórkowe, otwierając pole do nowych gagów. Autor wciąż stosuje recykling pomysłów, ale póki co robi to jeszcze bardzo dobrze, no ale i pewne ślady zmęczenia materiału też są już widoczne i na pewno nie wszystkie paski są tak samo śmieszne. 

To jednak niewielkie wady, bo zdecydowana większość wciąż bawi do łez. Garfield po raz kolejny próbuje przejść na dietę, co wiąże się z koszmarami sennymi. Jest złośliwy, cyniczny i sarkastyczny, a czasem nawet przestaje być miły, wprost wyzywając Jona od głupków. No cóż, taka konwencja, ale uśmiać się można, nawet po tylu latach. To po prostu ponadczasowe opowiastki z humorem, który nigdy się nie zestarzeje. Mam nadzieję, że w przyszłym roku żadne perturbacje już nie nastąpią i będziemy mogli cieszyć się kolejnymi „trójpakami” bez żadnych przeszkód.

Tytuł oryginalny: Garfield – Fat Cat 3-Pack vol.17 
Scenariusz: Jim Davis 
Rysunki: Jim Davis 
Tłumaczenie: Piotr W. Cholewa 
Wydawca: Egmont 2025 
Liczba stron: 288 
Ocena: 80/100