Zabierając się za główną serię przygód Człowieka ze Stali Joshua Williamson nie pokazał się od najlepszej strony. Jak pamiętamy, w życiu Clarka Kenta sporo się zmieniło, superbohaterskie problemy i wyzwania pozostały jednak te same. Superman objął dowodzenie nad Supercorpem (!), czyli przemianowaną korporacją Lexcorp dowodzoną niegdyś przez przebywającego aktualnie za kratami Luthora. I chociaż scenarzysta trzyma na później w rękawie kilka asów, Superman tom 2 – W łańcuchach jest niestety jeszcze słabszą pozycją niż poprzedni album. 

Komiks zaczyna się jednak całkiem intrygująco. Superman dowiaduje się o tajemniczym więźniu przetrzymywanym od lat w zabezpieczonej celi gdzieś pod więzieniem na wyspie Strykera. Przed laty zamknął go tam sam  Luthor i wyrzucił klucz. Nasz bohater zupełnie irracjonalnie uwalnia oczywiście ową postać, zupełnie nie zważając na to, że Lex mógł mieć przecież sensowne powody, by trzymać niebezpieczeństwo pod kluczem. I zgadnijcie co? W efekcie na wolność wydostaje się kolejny potężny antagonista z supermocami i od razu przypuszcza atak na Metropolis. 

Ta naiwna sytuacja dobrze oddaje to, w jaki sposób Williamson snuje tę historię. Pretekstowe sytuacje, banalne sposoby zawiązania akcji, nagromadzenie bohaterów, którzy nie dostają odpowiednio dużo czasu oraz mamienie czytelnika potencjalnie ciekawymi motywami – które być może kiedyś nadejdą, ale jeszcze nie teraz. Podobnie robił to Spencer w swoim runie Spider-Mana i doskonale pamiętacie efekty. Co z tego, że autor obiecuje nam powrót Brainiaca czy Lobo, skoro póki co dostajemy głównie mdłe, płaskie i bezpłciowe czarne charaktery pokroju Kajdaniarza czy Oddziału Odwetowego?

Ciekawiej wypada za to pojawienie się matki i córki Lexa Luthora, które są najlepszym dowodem na to, że z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciach i że są to postacie godne swojego nazwiska. Niestety obie panie pojawiają się na zdecydowanie zbyt krótko, a szkoda, bo moim zdaniem właśnie tutaj kryje się nieodkryty i niewykorzystany jeszcze potencjał. Mam nadzieję, że WIllamson powróci jeszcze do tego tematu w kolejnych tomach. 

Niestety warstwa graficzna jest równie nieciekawa, co fabuła. Nad zamieszczonymi w Superman tom 2 – W łańcuchach zeszytami pracowało aż ośmiu artystów, z których wyróżnia się może ze dwóch i to tych tworzących gościnne plansze. Pozostali, z Glebem Melnikovem i Davidem Baldeonem na czele, tworzą sztuczną i sterylną oprawę, w której brak powagi, napięcia i grozy. Wszystko jest jaskrawe i cukierkowe, choć czytelne, twarze zazwyczaj są po prostu brzydkie, a niektóre kadry wypadają wręcz kuriozalnie. 

Superman tom 2 – W łańcuchach zawiódł mnie naiwnością, banalnością i chodzeniem na skróty, a także bezsensownymi, niepotrzebnymi zapychaczami w stylu podróży w czasie do okresu Dzikiego Zachodu. Nieco wymuszona współpraca Luthora z Supermanem to niezły punkt wyjścia, ale zostaje on rozwodniony przez inne wątki niespecjalnie popychające fabułę do przodu. Lepiej wypadają te związane z funkcjonowaniem Daily Planet, w tym sposoby radzenia sobie Lois z objęciem steru redakcji czy ambicjami Jimmy’ego Olsena. Ale to za mało, by móc z czystym sercem polecić lekturę. A szkoda, bo były momenty, kiedy Supermana czytało mi się lepiej niż nowe przygody Mrocznego Rycerza. 

Tytuł oryginalny: Superman vol. 2 - The Chained
 Scenariusz: Joshua Williamson
 Rysunki: Gleb Melnikov, David Baldeon, Bruno Redondo, Dan Jurgens, Edwin Galmon, Ron Rapmund, Jamal Campbell, Caio Filipe
Tłumaczenie: Jakub Syty
Wydawca: Egmont 2025 
Liczba stron: 180
Ocena: 45/100