Zazwyczaj gdy spotykam się z polską produkcją telewizyjną mającą poruszyć lokalne ludzkie problemy - w szczególności te związane z młodzieżą i rzekomo oparte na faktach - mamy do czynienia z tanim moralizatorstwem (przeważnie trzymającym się kurczowo danej opcji politycznej/ideologicznej) bądź chodzącym kiczem spod znaku Dlaczego ja? i innych podobnych wyziewów. Jakieś było moje zdziwienie, gdy obejrzałem Mental od Polsatu.

Czwórka głównych bohaterów reprezentuje większość problemów dzisiejszej młodzieży - od depresji, autodestrukcji i uzależnień aż po kłopoty ze zdrowiem wywołane przez niewłaściwy tryb życia. Pierwsze z ośmiu odcinków - każdy trwa ok. 20 minut - poświęcone są na ich wstępną ekspozycję. Wiktor (Mateusz Górski) to adept stand-upu, który wskutek emocjonalnej niestabilności nie może się odnaleźć w realiach i popada w coraz większe długi. Problemy Jaskółki (Martyna Byczkowska) nasilają się z powodu dręczenia w szkole przez koleżanki, Marii (Sandra Drzymalska z kolejną znakomitą rolą po m.in. Ostatnim Komersie) - autodestrukcyjne skłonności i brak wsparcia ze strony chłopaka, a Kogut (Kacper Olszewski) cierpi przez używki i imprezowy styl życia ojca. Koniec końców wszyscy trafiają do jednego szpitala psychiatrycznego.

Zobacz również: Furioza – recenzja serialu. Krew, pot i zasady

W zasadzie od samego początku nie miałem problemu z uwierzeniem, że Mental bazuje na problemach, które ktoś faktycznie przeżywał. Twórcom udało się zachować naturalność zarówno przy tworzeniu nastroju serialu, jak i wprowadzaniu w życie kolejnych wątków. Interakcje bohaterów odbywają się w sposób pozbawiony nachalności, dzięki czemu krok po kroku możemy śledzić ich losy, poznając przy tym charakter i backstory. Czasem zdarza się wprowadzić jakąś odnogę fabuły w sposób za bardzo wprost, ale na pewno nie jest to znaczący zarzut na tle zalet. Ciężka tematyka jest także zręcznie przeplatana z humorystycznymi scenami (np. założenie własnego zespołu przez rzeczoną czwórkę), dzięki czemu produkcja unika skrajnie cierpiętniczego, znanego aż za dobrze z chociażby kinowych produkcji. A w tle leci psychodeliczny, nadający niemal pastiszowego tonu soundtrack. Ale Mental nie odniósłby takiego sukcesu bez aktorstwa na wysokim poziomie. Cała czwórka głównych bohaterów znakomicie się dopełnia, i to nie tylko pod względem rozmaitych przypadłości. Każde z nich dość szybko zapada nam w pamięć i po prostu nas obchodzi. Ale ogromnym plusem jest także drugi plan, stanowiący w głównej mierze pracowników szpitala. Bryluje tam przede wszystkim weteran Janusz Chabior jako trudny do zaklasyfikowania, ekscentryczny ordynator. https://www.youtube.com/watch?v=68rG8KAva9U&t=1s Przyznam, że minęło sporo czasu, odkąd tak pozytywnie zaskoczyła mnie polska produkcja telewizyjna - zwłaszcza poruszająca tak trudny temat, często w społeczeństwie pomijany. Mental to niezwykle wartościowy serial z brawurowym aktorstwem i wielkim potencjałem na przyszłość. A cliffhanger w ostatnim odcinku sprawia wręcz, że nie mogę doczekać się 2. sezonu.