Jaka jest cena prawdziwej sztuki? Czy artysta może tworzyć ponadczasowe, dotykające duszę widzów dzieła bez cierpienia i bólu? Spacerując po muzeach i galeriach, oglądamy prace, które najczęściej powstały jako pokłosie dramatycznych wydarzeń, niejednokrotnie są też owocem różnych zaburzeń psychicznych i chorób. Twarze Agaty motywują do rozmyślań na temat pochodzenia weny i inspiracji oraz udowadniają, że nie ma rzeczy niemożliwych.

Pełnometrażowy debiut dokumentalny Małgorzaty Kozery to obraz niezwykłej kobiety, która swoją siłą może inspirować wielu ludzi. 16-letnia Agata di Masternak otrzymuje miażdżącą diagnozę, naczyniako-tętniaka szczęki i policzka. Lekarze nie dają jej szans na długie życie. Mówią jej prosto w twarz: ,,Wykrwawi się pani”. W filmie poznajemy ją czterdzieści operacji później, kiedy mieszka w Londynie ze swoim ukochanym, jest pod stałą opieką specjalistów i daje upust swojej twórczej wyobraźni, tworząc intrygujące dzieła.

Historia, którą odkrywamy, jest niezwykła. Z jednej strony obserwujemy liczne wizyty u lekarzy, operacje i dochodzenie po nich do siebie. Z drugiej jednak wchodzimy do pracowni artystycznej i śledzimy wszystkie etapy pracy nad dziełem, od pomysłu po wykonanie do wystaw i sprzedaży. Obie płaszczyzny życia, tak jak przeplatają się w rzeczywistości, przeplatają się też na ekranie. Kroplówki przemieniają się w elementy instalacji artystycznej, widok krwi pod mikroskopem jest abstrakcyjnym obrazem, a zdjęcia z prześwietlenia to plan nowego dzieła artystki. Sztuka Agaty to jej życie, sposób na znalezienie balansu, powrotu do zdrowia. To ona prowadzi ją do przodu.

fot. materiały prasowe

Zobacz także: Dobry nauczyciel – recenzja filmu. Najtrudniej wytłumaczyć się niewinnemu Love Lies Bleeding - recenzja filmu. She-Hulk na sterydach.

Dzięki obserwacji jej drogi, zaczynamy coraz lepiej poznawać bohaterkę. Jest niezwykle inspirującą osobą, która zgłębia ideę cierpienia i szuka jej sensu. Razem z nią słuchamy też opowieści wielu innych ludzi, dla których ból i przeciwności losu nie są niczym obcym. Dzięki temu otrzymujemy wielowymiarową opowieść o życiu, sztuce i śmierci.

Twarze Agaty nie są pustą laurką i w żaden sposób nie próbują gloryfikować cierpienia. Pokazują Di Masternak jako prawdziwą artystkę, której wytrwałość i determinacja może inspirować każdego z nas. Wchodząc w intymne obszary jej życia, czyli sale operacyjne i pracownię, zaczynamy się do niej przywiązywać i kibicujemy jej w walce o lepszą przyszłość. Wiara w samych siebie działa cuda, a ten film jest tego jak najlepszym dowodem.