Wojna starego człowieka

Człowiek nie jest przystosowany do podboju kosmosu. Wrażliwe ciało, krótki żywot i ego niepozwalające na myślenie ponad własny naród, a co dopiero planetę. Bariery technologiczne da się pokonać. Bariery gatunkowe już dużo ciężej. Wojna starego człowieka Johna Scalziego to ciekawe spojrzenie na temat kosmicznych wojaży homo sapiens, pod względem militarnym, społecznym, filozoficznym, ale i... romantycznym.

John Perry to niemłody już człowiek rozpamiętujący śmierć swej żony. Jego życie straciło smak i gdy nadarza się okazja, porzuca je, idąc do woja. Zapytacie - jakim cudem staruszek zakłada mundur? Ano w książce Scalziego do kosmicznych Sił Obronnych Kolonii rekrutowani są głównie seniorzy, posiadający bagaż doświadczeń i odrobinę więcej oleju w głowie niż krzepcy młodzieńcy. Zresztą wiek nie ma znaczenia. Geriatryczni wojacy szybko dostają nowe, ulepszone genetycznie ciała, czyniące z nich niemal herosów.

Kosmos Scalziego jest ciekawy, niby wpisujący się w kanony space operowe, ale ocierający się o hard SF. Zwłaszcza pod względem teorii multiwersum i fizyki kwantowej. Autor rzuca kilkoma teoriami, ale miesza je z wątkami batalistycznymi i obyczajowymi. Te pierwsze są godne rasowej literatury wojennej, trochę jedynie podkręconej rozwojem technologicznym. Wątki ludzkie to najlepsza część tej książki. Perry może i ma idealne ciało nadczłowieka, ale emocjonalnie pozostaje starcem tęskniącym za ukochaną, co na finalnym etapie historii ma swoje rozwiązanie. Bohaterowie są też ludzcy, nie przypominają spiżowych figur gromiących złych ufoków. Scalzi do końca stawia na naturalność, ale nie szczędzi czytelnikowi saj-fajowych elementów.

Wojna starego człowieka to militarne SF, ale nie w tak musztrowym stylu jak Żołnierze kosmosu Heinlena. Scalzi stawia mocny nacisk na aspekt obyczajowy, nawet w przypadku kosmitów. Żadna z ras nie jest tu może typową ofiarą, ale miejscami można zastanawiać się na konkwistadorską polityką Kolonii. Ale działa to i w drugą stronę. Niektórzy kosmici są smakoszami ludzkiego mięsa, mają własne przepisy na ludzinę, a nawet programy kulinarne z celebrytami. Inni to fanatycy na niesamowitym poziomie technologicznym, którzy widzą uświęcenie poprzez walkę i zgon. Lucas może czuć się zawstydzony.

Wojna starego człowieka to trafna pozycja dla fanów SF i literatury wojennej, ale położona na fundamentach umiarkowanej obyczajowości. Osobiste przeżycia bohatera nie są ckliwe i banalne, ich siła tkwi w codziennej prostocie dojrzałego związku. Nie jest to może ambitne SF na poziomie Lema czy Silverberga, ale przewyższa te wszystkie space operowe wydmuszki o kilka poziomów. Wymiary wydawnictwa Vesper to kolejny cykl science fiction na naszym rynku, który warto obserwować.