Marvel Studios ostatnimi czasy coraz częściej uświadamiają mnie w tym, że nie mam po co czekać na ich nadchodzące produkcje. V faza to była istna sinusoida wzlotów i upadków jakości ich przemielonych przez maszynkę filmów i seriali. Wielkie zapowiedzi Echo podkręcały hype, lecz ponownie Kevin Feige i jego załoga udowadniają, że podkręcanie zainteresowania to jedyne co potrafią robić.

Echo zapowiadało się wyjątkowo obiecująco, zwłaszcza że kontynuowała wątki z dobrze przyjętego Hawkeye'a, a także miała nawiązywać do genialnego Daredevila, pierwotnie stworzonego przez Netflix. Akcja serialu rozwijała się po rzekomym zabiciu Kingpina w świątecznej odsłonie historii łucznika z oryginalnej szóstki Avengers. Jednak równocześnie dostarczała samodzielną narrację, w której nie trzeba było znać całego lore Marvel Cinematic Universe, aby zrozumieć, o co chodzi. https://www.youtube.com/watch?v=AFUKnherhuw Pomimo zapowiedzi brutalności, krwawych scen i deklaracji, że Echo będzie serialem dla dorosłych, Marvel ponownie wydaje się zbyt mocno trzymać nogę na hamulcu, poruszając się zaledwie 30 km/h poza terenem zabudowanym. Mimo ogromnego potencjału do zaimponowania widzowi, brakuje tu większego zaangażowania ze strony twórców. Co z tego, że widzimy dwie rany postrzałowe i krew, skoro ostatecznie dostajemy ugrzecznione sekwencje walk, z których większość jest gorzej wyreżyserowana niż w WWE?

Zobacz również: Loki – recenzja 2. sezonu! Czas płynie, płynie…

Historia nie potrafi w żadne sposób zaangażować, a nawet jak jej powoli wychodzi to całe napięcie spada. Dodatkowo twórcy niepotrzebnie próbują wkręcić wątki jakichś niewyjaśnionych kosmitów. Wprowadzenie ich wyszło gorzej niż przedstawienie Eternalsów i zobrazowanie dlaczego przedwieczni nie włączyli się do walki z Thanosem. Nie oznacza jednak, że Echo ma same wady, gdyż są również zalety. Przede wszystkim Vincent D'Onofrio ponownie błyszczy (i to nie tylko jego glaca!). Aktor występujący u Kubricka spisał się świetnie, znów odgrywając rolę Wilsona Fiska. Alaqua Cox również genialnie pasuje do tytułowej roli. Głucha aktorka ma w sobie zarówno charyzmę, jak i świetnie ogląda się ją na ekranie. Widać, że stara się jak może, lecz nie choćby nie wiadomo jak się starano, tak nie przeskoczysz pewnego płotka, gdy scenariusz jest bardzo słaby.