William Shakespeare to twórca bezprecedensowy. Żyjący na przełomie XVI i XVII wieku artysta zrewolucjonizował teatr, łamiąc żelazne zasady ustanowione jeszcze w starożytnej Grecji. Wprowadził na scenę liczniejszą obsadę, zrezygnował z zasady trzech jedności, decorum oraz katalistycznego pojmowania sztuki. Jego dramaty ociekały krwią, dzieliły się na akty i sceny, a ich bohaterowie zyskali wolność – fatum przestało decydować o ich losach. Ten „nowy teatr” zapisał się w historii złotymi zgłoskami i do dziś stanowi punkt odniesienia dla współczesnych twórców.

Dziedzictwo Shakespeare’a wykracza jednak daleko poza teatr. Inspiracje jego dziełami odnajdujemy w literaturze, poezji, malarstwie, muzyce i filmie. Kinematografia również od lat sięga po motywy z jego twórczości. Zakochana złośnica (Poskromienie złośnicy), Tron we krwi (Makbet), Ran (Król Lear), Król Lew (Hamlet) – to tylko kilka z przykładów. Istnieje także wiele bezpośrednich ekranizacji dramatów, takich jak Makbet, Hamlet, Romeo + Julia, Koriolan, Burza czy Otello. Nie brakuje też filmów inspirowanych samym życiem artysty – Zakochany Szekspir to przykład dzieła, które łączy fakty biograficzne z fikcją popychającą fabułę naprzód.

W tę tradycję wpisuje się również Hamnet w reżyserii Chloé Zhao. Film przenosi widza do Anglii końca XVI wieku, w czasy, gdy William Shakespeare i jego żona Agnes prowadzą spokojne, wiejskie życie w Stratford-upon-Avon. Ich codzienność wypełniają rodzinne obowiązki, rytm natury i ciepło domowego ogniska. Spokój jednak nie trwa długo – los wystawia ich miłość i wiarę na próbę, której konsekwencje okażą się nieodwracalne.

fot. materiały prasowe

W cieniu osobistych doświadczeń William coraz głębiej zanurza się w świecie teatru i słowa, podczas gdy Agnes szuka ukojenia w intuicji i duchowej więzi z tym, co utracone. Ich historia staje się opowieścią o miłości silniejszej niż czas, o sztuce rodzącej się z bólu i o tym, jak z żałoby może narodzić się nieśmiertelność słowa.

Chloé Zhao, znana ze swojej niezwykłej wrażliwości na autentyczność i naturę, po raz kolejny udowadnia, że potrafi łączyć fikcję z dokumentalnym realizmem. Jej kino cechuje kontemplacyjny rytm, wykorzystanie naturalnego światła i otwartych przestrzeni, które nie są jedynie tłem, lecz pełnoprawnym bohaterem opowieści. Hamnet jest tego najlepszym dowodem. Natura otacza widza niemal w każdym kadrze. Życie Agnes od zawsze splecione jest z przyrodą – zioła, owoce i ziemia zdają się płynąć w jej żyłach. Dają ukojenie w zwątpieniu, pomagają w chorobie, chronią bliskich. Agnes kocha piękno, które ofiaruje jej las, i dzieli się nim z rodziną. Z czasem wszyscy zaczynają czuć, że to natura prowadzi ich przez codzienne czynności – nadaje rytm dnia, wyznacza początek i koniec pracy, daje schronienie i spokój.

To doświadczenie zanurzenia w świecie natury potęgują zdjęcia Łukasza Żala. Statyczne, pocztówkowe kadry przeplatają się z ujęciami z ruchomej kamery, która podąża za bohaterami kierowanymi emocjami. Dzięki temu obraz staje się niemal dotykalny – widz ma wrażenie, że czuje powiew wiatru i zapach ziemi, którymi żyje ta historia.

fot. materiały prasowe

Paul Mescal i Jessie Buckley w rolach Williama i Agnes idealnie wpisują się w ton opowieści opartej na książce Maggie O’Farrell. Trudno zresztą spodziewać się czegoś innego po tak utalentowanej parze. Ich bohaterowie, rodzice mierzący się z niewyobrażalnym bólem po stracie dziecka, przechodzą przez żałobę na dwa różne sposoby. William ucieka w sztukę, Agnes w życie rodzinne. Niby razem, a jednak osobno. Szukają u siebie zrozumienia, które nie przychodzi łatwo – wymaga cierpliwości i pracy. Mescal i Buckley tworzą pełną niuansów emocjonalną dynamikę, która porusza najgłębsze struny ludzkich uczuć.

Na szczególne wyróżnienie zasługują także Jacobi Jupe i Noah Jupe w rolach Hamneta i scenicznego Hamleta. Aktorzy młodego pokolenia wnoszą na ekran świeżość i przejmującą intensywność. Dzięki autentyczności, naturalności i dojrzałemu wyczuciu tworzą postaci z krwi i kości. Ich obecność sprawia, że trudno uwierzyć, iż oglądamy jedynie film – w braciach naprawdę widzimy prawdziwego Hamneta.

Hamnet to nie tylko historia o stracie i miłości, ale też poetycki hołd dla sztuki, która – jak natura – pozwala przetrwać to, co niewyobrażalne. Film Zhao to medytacja nad pamięcią i twórczością, a także przypomnienie, że każde słowo, jeśli zrodzi się z bólu i miłości, może stać się nieśmiertelne.