NAJLEPSZE POLSKIE 

Psy (1992) reż. Władysław Pasikowski

Psy Władysława Pasikowskiego to film, który jest jednym z najlepszych filmów akcji wyprodukowanych kiedykolwiek w naszym kraju. Ten kultowy obraz z prawdziwą plejadą gwiazd naszego rodzimego kina to istna perełka polskiej kinematografii w ogóle. Dialogi z filmu, pomimo wielu wulgaryzmów na stałe przeniknęły do polskiej popkultury. Warto podkreślić znakomitą pracę przy produkcji charakterystycznej ścieżki dźwiękowej kompozytora Michała Lorenca, który stworzył muzykę wręcz idealną. Produkcja z 1992 roku pojawiła się również w wersji zremasterowanej na DVD. Na pytanie więc, czy warto wrócić do tego klasyka polskiego kina, czy też w ogóle go obejrzeć odpowiadam zdecydowanie: Bezapelacyjnie do samego końca :)

Rejs (1970) reż. Marek Piwowski

Rejs to niewątpliwie jeden z najpopularniejszych polskich filmów komediowych wszechczasów. Komedia Marka Piwowarska w sposób mistrzowski przedstawia rzeczywistość PRLu w krzywym zwierciadle. Absurd i komizm w dialogach oraz genialne aktorstwo tworzą razem film, który do dziś uważany jest za prawdziwy fenomen kulturalny. Oczywiście nie jest to humor dla każdego. Co ciekawe, zdjęcia do filmu powstały w całości na statku pływającym po Zalewie Zegrzyńskim. Był to autorski pomysł młodego reżysera Marka Piwowarskiego i jak się okazało trafił on w dziesiątkę.

Rękopis znaleziony w Saragossie (1964) reż. Wojciech Has

Rękopis znaleziony w Saragossie to kolejny przedstawiciel komedii w naszym rankingu. Tym razem kostiumowych. Wojciech Has nakręcił w 1964 roku film według powieści J. Potockiego, który do dziś budzi podziw i jest jedną z wizytówek polskiej kinematografii. Doskonałe jest w nim niemal wszystko. Rozpoczynając od oryginalnego scenariusza, genialną grę aktorską m.in. wybitnego Zbigniewa Cybulskiego, na wspaniałych zdjęciach, scenografii i kostiumach kończąc. Całość cechuje niesamowity klimat. Film przedstawia XVIII wieczną Hiszpanię, jednak zdjęcia do filmu w całości powstały w Polsce, a dokładniej w podczęstochowskim Olsztynie, oraz we Wrocławiu.

Róża (2011) reż. Wojciech Smarzowski

Róża z 2011 roku to pierwszy z filmów reżysera Wojciecha Smarzowskiego, który znajdziecie w naszym zestawieniu. Filmy podpisywane tym nazwiskiem zazwyczaj stanowią wystarczającą zachętę do odwiedzin kina. Nie inaczej jest w przypadku Róży, która jest mocnym filmem, poruszającym trudny temat i momentami brutalnym. Całość okraszona niezwykle klimatyczną ścieżką dźwiękową autorstwa Mikołaja Trzaski zaś kreacje stworzone przez Agatę Kuleszę, Marcina Dorocińskiego, czy Jacka Braciaka przywracają wiarę, że w Polsce dalej da się robić dobre filmy.

Sami swoi (1967) reż. Sylwester Chęciński

Absolutny klasyk polskich komedii. Chyba każdy obywatel tego kraju zna, albo chociaż słyszał o filmie, który przedstawia perypetie zwaśnionych rodzin Pawlaków i Kargulów. Kreacje Władysława Hańczy i Wacława Kowalskiego i ich kultowe dialogi na zawsze zapisały się w polskiej popkulturze. Sami Swoi to pierwszy film trylogii, na którą składa się również Nie ma mocnych z 1974 roku i Kochaj albo rzuć z 1977 roku. W 2001 roku pojawiła się wersja Samych Swoich w kolorze.

Sanatorium pod klepsydrą (1973) reż. Wojciech Has

Kolejne wybitne dzieło reżysera Wojciecha Hasa. Sanatorium pod klepsydrą to film, będący ekranizacją prozy B. Schulza, który został zrealizowany poza wszelką konwencją i nie mieszczący się w ramach żadnej skali. Każdy kadr tego czarno-białego, surrealistycznego obrazu sprawia wrażenie niezwykle dopieszczonego, wręcz magicznego. Scenografia, zdjęcia w filmie oraz posągowe role Jana Nowickiego, Tadeusza Kondtrata i Gustawa Holoubka budzą zachwyt po dziś dzień i sprawiają, że Sanatorium pod klepsydrą jest jednym z najlepszych (o ile nie najlepszym) z filmów polskich w ogóle.

Seksmisja (1983) reż. Juliusz Machulski

Reżyser Juliusz Machulski w 1983 roku podjął się połączenia komedii z gatunkiem Sc-fi i zrobił to w sposób perfekcyjny tworząc film, który dla wielu urósł do miana arcydzieła polskiej sceny komediowej. Kultowe teksty z filmu takie jak np. „Kobieta mnie bije”, czy „Ciemność widzę ciemność” na stałe wesżły do języka codziennego Polaków. Co ciekawe sporo z tych znanych nam dobrze kwestii nie było w scenariuszu a rodziły się dopiero na planie. Jerzy Sthur wraz z Olgierdem Łukaszewiczem stworzyli świetny, kontrastujący ze sobą duet, który bawi również współczesnego widza.

Symetria (2003) reż. Konrad Niewolski

Symetria to mocne, brutalne kino uchylające rąbek tajemnicy życia zza krat. Film przedstawia historię Łukasza, który zostaje niesłusznie osadzony w zakładzie karnym i który musi zmierzyć się z zasadami panującymi za więziennym murem. Zdjęcia i muzyka przygotowana przez Michała Lorenca razem tworzą posępny klimat przyprawiający widza o gęsią skórkę. Symetria to również prawdziwy popis gry aktorskiej w wykonaniu m.in. Arkadiusza Detmera, Andrzeja Chyry, Mariusza Jakusa i o dziwo Borysa Szyca, którego kreacja Alberta jest dla mnie jedyną wartą uwagi, a zarazem najlepszą rolą w karierze tego aktora.

Sztuka kochania. Historia Michaliny Wisłockiej (2017) reż. Maria Sadowska

Sztuka kochania: Historia Michaliny Wisłockiej to film o życiu najsłynniejszej polskiej seksuolog, której bestsellerowa książka miała za zadanie „uświadamiać” i dbać o życie seksualne milionów Polaków w okresie PRLu. Sztuka kochania, była wówczas bodaj jedynym źródłem informacji na temat seksu wśród Polaków. Film przedstawia trzy różne etapy życia Michaliny, które doprowadziły ją do napisania i wydania Sztuki kochania. Jest to historia kobiety, która za pomocą jednej książki rozprawiła się z konserwatywnymi stereotypami i wszechobecną ignorancją, tym samym wprowadzając rewolucje w ówczesne życie seksualne Polaków. Mocnym punktem filmu jest świetna kreacja Magdaleny Boczarskiej.

Tato (1995) reż. Maciej Ślesicki

Mocny, wzruszający film debiutanta Macieja Ślesickiego przedstawiający walkę jaką musi stoczyć ojciec z wymiarem sprawiedliwości chcąc utrzymać prawa rodzicielskie. Siłą tego filmu jest wyjątkowy realizm oddający rzeczywistość Polski lat 90. Melodramat z elementami horroru ukazujący silną więź na linii ojciec - córka. Genialne kreacje Krystyny Jandy, Bogusława Lindy, Teresy Lipowskiej i przede wszystkim Doroty Segdy. Tato to kino, do którego zawsze w końcu się wraca.