Najlepsze polskie seriale (miejsca 10-1)

 10. Czterdziestolatek (1974-1977)

Akcja serialu zaczyna się w dniu czterdziestych urodzin głównego bohatera – inżyniera Karwowskiego. Jest on typowym członkiem polskiego społeczeństwa, który mieszka z rodziną w Warszawie i jeździ małym Fiatem 126p. Ma w planach nawet rzucenie palenia, ale jego życie okazuje się biec zbyt szalonym tempem, żeby mogło się to udać. Serial w zabawny, zdystansowany sposób przedstawia realia socjalistycznej Polski i wszystkie absurdy lat 70. (MŁ)

9. Artyści (2016)

W czasach, gdy włączając TVP, jedyne czego możemy się spodziewać to telenowela z Kazimierzem Wielkim w roli głównej, wydawać by się mogło, że Telewizja Polska nie jest w stanie wyprodukować nic, co mogłoby przynajmniej zbliżyć się poziomu zagranicznych hitów. Prawda jest jednak zgoła inna, co uświadomił nam przykład serialu Artyści. Wystarczy bowiem dać choć trochę swobody młodym twórcom, a możemy dostać dzieło wyraźnie przerastające obecną ramówkę publicznej telewizji. Serial Telewizji Polskiej z 2016 roku to dzieło debiutującej reżyserki Moniki Strzępki oraz również początkującego scenarzysty Pawła Demirskiego. Fabuła skupia się wokół perypetii fikcyjnego Teatru Popularnego. Po samobójstwie jego dyrektora na następcę zostaje wybrany mało doświadczony w tym fachu Marcin Konieczny (Marcin Czarnik), który zastaje placówkę w fatalnej kondycji i musi wyprowadzić ją na prostą. Duet Strzępska-Demirski czują się w stworzonym środowisku jak ryba w wodzie, co przekłada się na niezwykle realistyczne odwzorowanie każdego szczegółu związanego z funkcjonowaniem teatru. Na uwagę zasługują różnobarwne postacie, począwszy od ekscentrycznych aktorów po szeroką kadrę techniczną czy obsługę teatru, a także ich świetna obsada, gdzie nawet w, mogłoby się zdawać mało istotną, rolę portiera wciela się dobrze wszystkim znany Edward Linde-Lubaszenko. Do tego wśród odtwórców ról dominują prawdziwi aktorzy teatralni, co przekłada się na nietypowy ton serialu przypominający ten ze spektakli granych na deskach scenicznych. (MC)

8. Chłopi (1972)

Adaptacja jednej z pereł polskiej literatury nie zawodzi również w dłuższej wersji telewizyjnej. I rzeczywiście było warto wypuścić produkcję, która dodaje kilka wątków ze względów logistycznych niemożliwych do pokazania w filmie. Historia Boryny (niezapomniany Hańcza), Jagny i całej wsi znakomicie obrazują arcydzieło Reymonta, będąc przy okazji niepowtarzalną okazją do przyswojenia jej sobie dla tych, którzy nie potrafili przebrnąć przez bądź co bądź niełatwy w odbiorze książkowy oryginał. (SG)

7. Noce i dnie (1977-1978)

Czymże byłby ten ranking, gdyby nie było na nim adaptacji powieści Marii Dąbrowskiej? Tak samo jak w przypadku poprzednika na liście, mówimy o serialowej rozszerzonej wersji filmu (w tym przypadku - filmu, który otrzymał nominację do Oscara). I ponownie jest to absolutny strzał w dziesiątkę. Piękna, pod wieloma względami ponadczasowa historia o miłości, osadzona na przełomie XIX i XX wieku, została uzupełniona o sporo wążnych wątków. Jeżeli chodzi o treść, Noce i dnie w żaden sposób się nie zestarzały, a Jerzy Bińczycki i Jadwiga Barańska w dalszym ciągu zachwycają swoimi głębokimi ujęciami literackich pierwowzorów. (SG)

6. Kariera Nikodema Dyzmy (1980)

Bezrobotny urzędnik pocztowy wyjeżdża do Warszawy w poszukiwaniu pracy i przez przypadek znajduje na ulicy zaproszenie na rządowy raut. W przypływie odwagi i głupoty urządza awanturę dyrektorowi gabinetu premiera, co czyni go niesłychanie popularnym w środowiskach politycznych. Tak oto nasz Nikodem Dyzma rozpoczyna swoją karierę w wielkim świecie. (MŁ)

5. PitBull (2005-2008)

Zanim nastały Nowe porządki, a po nich tłumnie przybyły Niebezpieczne kobiety, narodziło się takie oto dziełko. To czasy, gdy powiedzenie "film z zaczerpniętym z życia scenariuszem" nie spotykał się przeważnie z uśmiechem politowania. Bez cienia ironii możemy napisać, że serialowy PitBull to prawdziwe magnum opus Patryka Vegi. Świetnie napisane i rozbudowane wątki oparte o autentyczne historie, zorganizowane grupy przestępcze i znakomicie napisane postaci policjantów, zwłaszcza Despero - rola, która była trampoliną do wyższej ligi dla Marcina Dorocińskiego. Słowem, polski serial, którego nie można przegapić. (SG)

4. Alternatywy 4 (1983-1986)

Losy rodzin zamieszkałych w bloku przy ulicy Alternatywy 4 na warszawskim Ursynowie w obliczu rzeczywistości PRL-u.  Gospodarz domu Stanisław Anioł w przebiegły sposób zaczyna zatruwać życie lokatorom, tworzy zakazy, nakazy, zwołuje zebrania, inwigiluje i w każdy możliwy sposób miesza się w interesy mieszkańców. Ci natomiast postanawiają zbuntować się przeciwko niesprawiedliwym rządom Anioła. Operator dźwigu Zbigniew Kotek i lekarz Zygmunt Kołek dostają przydział na to samo mieszkanie, które ostatecznie trzeba podzielić na pół. Ubecy mają założyć podsłuch u profesora Dąb-Rozwadowskiego, ale zakładają go u nie tej osoby, co powinni. Losy mieszkańców niesamowicie się mieszają i komplikują, a wszystko to doprawione jest nutką dobrego humoru. (MŁ)

3. Lalka (1978)

Z serialem tym, będącym adaptacją powieści Bolesława Prusa o tym samym tytule, wiele osób - podobnie jak ja - mogło się zetknąć, gdy w trakcie nauki przychodziła potrzeba przyswojenia sobie tej obowiązkowe lektury, lecz widmo czytania opasłej książki jakoś do nas nie przemawiało. W tym akurat przypadku pójście drogą na skróty nie musiało wcale okazać się złym pomysłem, gdyż produkcja jest dość wiernym odzwierciedleniem książki, a także bardzo przyjemnym seansem samym w sobie. Historia Lalki opowiada o Stanisławie Wokulskim i jego wielkiej, niespełnionej miłości do pięknej Izabeli Łęckiej. Sam serial w reżyserii Ryszarda Bera może pochwalić się świetną obsadą aktorską. W Wokulskiego wcielił się tu Jerzy Kamas, a w Łęcką Małgorzata Braunek. Na szczególną uwagę zasługuje jednak postać Ignacego Rzeckiego zagranego przez Bronisława Pawlika, któremu udało się przenieść cechy bohatera niemal jeden do jednego z książki Prusa. Wszystko to zostało dodatkowo okraszone pięknymi sceneriami XIX-wiecznej Polski pozwalającymi poczuć ówczesne realia. (MC)

2. Stawka większa niż życie (1967-1968)

Zawikłane losy radzieckiego szpiega Stanisława Kolickiego, który dostaje się do Rosji, aby przekazać informacje dotyczące wojsk niemieckich. Wywiad radziecki w tym samym czasie aresztuje niemieckiego oficera Hansa Klossa, który wygląda niemal jak Kolicki. To podobieństwo wykorzystują Rosjanie, którzy wysyłają naszego bohatera, aby zajął miejsce Klossa w kontrwywiadzie. Ten jako agent J-23 zaczyna swoją misję po stronie wroga, zostaje jednak zdemaskowany, ale pozoruje swoją śmierć i ucieka, by znów powrócić do armii niemieckiej jako rzekomo prawdziwy Hans Kloss. Działając w ukryciu, wykrada największe tajemnice i plany Rzeszy, czym ośmiesza gestapowców. Jego największe bronie to inteligencja, pięści i urok osobisty. (MŁ)

1. Ziemia obiecana (1975-1978)

Innego pierwszego miejsca nie będzie - przynajmniej w tym zestawieniu, które wskazuje najlepsze polskie seriale w historii. Wajda po mistrzowsku nakreślił na ekranie dzieło Władysława Reymonta, ożywiając precyzyjny obraz XIX-wiecznej Łodzi, gdzie majątki powstają i upadają w niesamowicie szybkim tempie, przyjaciele z miejsca mogą stać się wrogami, a idealiści łamią swoje zasady w imię lepszego jutra, "ziemi obiecanej", której bez wytchnienia szukają. A w centrum narracji trójka przyjaciół (Daniel Olbrychski, Andrzej Seqeryn i Wojciech Pszoniak w niezapomnianych rolach) walcząca o lepszy byt. Po prostu arcydzieło. (SG)

To już koniec rankingu przedstawiającego najlepsze polskie seriale. Oto kolejne teksty, które mogą cię zainteresować:

TOP 20 - polskie filmy z kultowymi tekstami, które cytujemy do dziś

Polskie seriale na Netflix! I TOP 10

QUIZ: Polskie seriale - rozpoznasz je po kadrze?

Jak oglądać Disney+ w Polsce? Tak obejrzysz Mandaloriana, WandaVision i inne hity!

Jak oglądać MCU? Nowa metoda oglądania filmów Marvela!

Ranking "Najlepsze polskie seriale" przygotowali:

Mateusz Chrzczonowski

Michalina Łojek

Szymon Góraj