Zadaniem głównego bohatera Exit 8 jest wypatrywanie anomalii i wydostanie się z pętli czasu. I trzeba przyznać, że za taką anomalię i wydostanie się z pętli można uznać sam japoński film. Bo tak trzeba nazwać sytuację, gdy powstaje dobra ekranizacja-adaptacja gry wideo, która na dodatek jest… symulatorem chodzenia.  

Jak z tym do tej pory było, każdy kinoman wie. Powstało ich już kilkadziesiąt, ale udane filmy i seriale na podstawie gier można policzyć na palcach jednej ręki. Dlatego jeśli z powodu uprzedzenia chcesz pominąć Exit 8, to wiedz, że popełnisz spory błąd. 

Przepis japońskich twórców na film jest prosty. Główny bezimienny bohater, określany jako Zagubiony mężczyzna, otrzymuje szokujący telefon od byłej dziewczyny i po chwili uświadamia sobie, że nie może wydostać się z korytarza w tokijskim metrze. Aby trafić do tytułowego wyjścia numer 8 musi przejść osiem prób, a każda pomyłka skutkuje powrotem na start i rozpoczynaniem gry od początku. 

Oglądając Exit 8 można odnieść wrażenie, że bezimienny protagonista praktycznie przez cały film wykonuje ten sam rytuał, to jednak nie ma w tym grama nudy i powtarzalności, a zagadkowa ekranowa sytuacja nieustannie oferuje kolejne zaskoczenia. Pomaga w tym dodana przez scenarzystów historia, której fundamentem jest egzystencjalny kryzys i zmierzenie się z nowym etapem w życiu przez głównego bohatera. Nie jest ona wyjątkowo rozbudowana, ale też w lakoniczności jej siła, gdyż potrafi emocjonalnie uderzyć w kulminacyjnym momencie przywołującym na myśl kubrickowskie Lśnienie. Smaczku japońskiej produkcji dodaje też unosząca się aura tajemnicy i grozy nad miejscem, w którym rozgrywa się akcja. Czy to alternatywne Tokio niczym w netflixowym Alice in Borderland, stan umysłu protagonisty, a może czyściec? Dzieło Genkiego Kawamury na pewno będzie katalizatorem wielu poseansowych dyskusji i teorii wśród fanów.

Exit 8 to przede wszystkim kino udanie łączące motywy pętli czasu, kina drogi, thrillera psychologicznego i gry przygodowej. Jest tu bohater, który musi przeżywać wielokrotnie ten sam okres. Jest droga, teoretycznie krótka i mająca tylko dwa zakręty, ale zapętlona i w jej trakcie dokonuje się proces dojrzewania do decyzji i przemiana wewnętrzna protagonisty. Można założyć też, że cała sytuacja rozgrywa się w umyśle głównej postaci, a zaskakujące, niewytłumaczalne, niepokojące sceny, postaci, wydarzenia rodem z horroru są projekcją umysłu, wizjami, pragnieniami czy koszmarami. A do tego Exit 8 jest filmem, który nie tylko udanie oddaje ducha zekranizowanej gry w formie (tak, jest tu długa utrzymana w perspektywie POV scena), ale i skutecznie wciąga widza do przeżywania sytuacji razem bohaterem i wypatrywania anomalii w scenografii. Sam łapałem się na tym, że analizuje kadry, a do tego wielokrotnie irytowałem się błędami głównego bohatera czy odczuwałem ulgę i radość z przechodzenia do kolejnych etapów. Rzadko, który film może pochwalić się taką intensywnością immersji.

Można ponarzekać, że dzieło Kawamury nie oferuje jakiejś odkrywczej metafory. To prawda, jest ona w sumie oklepana i występuje w wielu podobnych produkcjach. To w końcu kolejna historia o wewnętrznym zagubieniu, nieumiejętności poradzenia sobie z sytuacją, odkładaniem decyzji w czasie i stopniowym dochodzeniu do oświecenia. Ale co z tego, skoro Exit 8 to wybornie zrealizowany od strony technicznej film z wciągającą akcją i opakowany licznymi walorami rozrywkowymi. Po wyjściu z sali, aż chce się wdrożyć jedną z zasad gry: natychmiast odwrócić się i zawrócić na kolejny seans.

Exit 8 w polskich kinach od 26 września 2025 r.

Pozostałe recenzje premier kinowych:

• Chopin, Chopin! - recenzja filmu! Obywatel filmowego świata
• Zamach na papieża - recenzja filmu! Papież coś powiedział, latami śpiewają
• Dom dobry - recenzja filmu Smarzowskiego prosto z Gdyni! To wszystko jej wina