Hit Man – recenzja filmu. Pyszne filmowe ciasto

Richard Linklater dał światu m.in. słynną Before Trilogy, Boyhood, Szkołę rocka – dzieła powszechnie znane i lubiane. Niniejsze tytuły w filmografii reżysera od piątku uzupełnia komedia o człowieku niby przeciętnym, którego nieprzeciętny fach wpędza w wielopoziomowe kłopoty. Przed Wami – Hit Man.

Gary Johnson (Glen Powell) na codzień wydaje się być archetypem nudziarza – pracuje jako wykładowca filozofii, ubiera się w niewyróżniający sposób, a jego współlokatorami są dwa koty. Poza akademickim powołaniem główny bohater dorabia sobie jako policyjny techniczny. Sprawy (oczywiście) się komplikują, gdy Gary musi zastąpić kolegę w roli tzw. „fałszywego płatnego zabójcy”, którego policja podstawia, żeby wydobyć od potencjalnych zleceniodawców szczegóły. Zaczyna się w to wkręcać, jednak na jego drodze staje Madison (Adria Arjona), chcąca pozbawić życia męża-tyrana.

Hit Man jest o tyle wartościowy, że mistrzowsko łączy rozrywkę z przemyceniem w niej świetnej historii, zdolnej do zaangażowania emocjonalnie widza. Uspokajam – ten film nie jest napuszoną moralną rozprawą (choć może pasowałoby to do filozoficznej profesji Gary’ego). Motyw wielu twarzy jest tutaj ograny znakomicie, a wierzy się w niego głównie dzięki temu, w jaki sposób Linklater i Powell (odpowiedzialny również za scenariusz) napisali bohatera. Gary z pasją mówi to o czym wie, zdając sobie jednocześnie sprawę, że chciałby trochę więcej – od siebie i życia. Choć początkowo z dystansem podchodzi do zastępstwa w roli fejkowego hitmana, odkrywa w sobie oryginalny talent, który, choć przyniesie mu kłopoty, stanie się też polem do rozwoju i spełnienia naszego bohatera. Dla widza zaś otwiera się okno do refleksji na temat masek, jakie my – jako ludzie – zakładamy w zależności od tego, jak chcemy być widziani w konkretnych sytuacjach i przez konkretnych ludzi.

Kibicujemy Gary'emu, bo go po prostu lubimy. Linklater nie tworzy historii o pięknie wolności nowego życia – jego bohater przyjmuje na siebie sporo zalet tej sytuacji, ale także piętrzące się problemy, w tym – a jakże – romantyczna relacja. Ta na ekranie wygląda bardzo szczerze, wiarygodnie, jest bowiem, podobnie jak cały film pełna zwrotów, testujących nie tylko uczucie Gary’ego i Maddy, ale też umysł widza. Film nie zarzuca twistami co minutę, jest napisany na tyle inteligentnie, że daje widzowi zarówno czas na poznanie postaci, jak i wkręcenie się w akcję. Tej nie brakuje – reżyser wkłada w Hit Mana różne gatunki: policyjne kino akcji, romans, komedię. Na każdym polu odnosi sukces.

Nie tylko jednak on. Największym wygranym tego filmu jest bezapelacyjnie Glen Powell. Aktor, nazwany już w mediach Carym Grantem XXI wieku, ponownie potwierdza swój gigantyczny talent. Występ w Hit Manie może być dla niego przełomowy, ponieważ dotychczas dostawał role raczej zbliżone charakterami – przystojniak o dobrym sercu i szelmowskim uśmiechu. Fakt, że jest jednym z autorów scenariusza, może świadczyć o tym, że sam Powell chciał w końcu wyjść z dotychczas przypisanego mu klucza.

Jeśli tak, udało mu się to w stu procentach. Doskonale idzie mu granie faceta, który...też musi grać. Przed sobą, przed ludźmi z którymi wchodzi w interakcje, a co najbardziej męczące – przed swoim obiektem westchnień. W tej roli Adria Arjona, portorykańska aktorka, która ostatnio była światełkiem nadziei w mizernym Morbiusie. Tutaj wypada świetnie, zarówno jako samodzielna postać żony chcącej zlikwidować terroryzującego ją męża, ale także w elektryzującym i pełnym chemii duecie z Powellem. Poza nią na drugim planie świetnie wypadają też Austin Amelio jako podejrzany glina oraz Evan Holtzman w roli męża Maddy.

W idealnym świecie ten film mógłby zwrócić uwagę Akademii – przede wszystkim dzięki fenomenalnej, świeżej kreacji Glena Powella, przewrotnemu i kreatywnemu scenariuszowi (scena z telefonem w finale to mistrzostwo), świetnie łączącemu humor i rozrywkę z mądrze rozpisaną intrygą. Tego się jednak nie spodziewam, więc pozostaje mi się rozkoszować tym pysznym, filmowym ciastem (zapamiętajcie ten motyw), jakie zapodał nam Linklater. Wam też to radzę.