W grudniu zadebiutował drugi sezon serialu Runaways, a Egmont wykorzystał tę sposobność, żeby zaplanować premierę kontynuacji komiksowego oryginału. Runaways tom 2 to nowy początek dla  nieformalnej drużyny młodocianych bohaterów, a zarazem ciekawa okazja dla twórców, by zestawić ich z innymi mieszkańcami świata Marvela.

W szeregach Runaways nastąpiły pewne zmiany. Organizacja PRIDE wydaje się być pokonana, niektórzy członkowie drużyny okazali się zdrajcami, inni postanawiają pójść własną drogą, a jeszcze inni, tak jak Victor, nagle pojawili się w życiu naszych bohaterów. Młody chłopak stanie się kandydatem do miana największego „złola”, jak o czarnych charakterach zwykli tu mówić protagoniści, jednak dopiero w przyszłości. A przecież nie wypada karać go za zbrodnie, których jeszcze nie popełnił, prawda?

Strona komiksu Runaways tom 2

Problemy z zaufaniem nie są jedynymi, jakie spadły na głowę młodzików. W Runaways tom 2 obserwujemy też pokłosie wydarzeń z tomu pierwszego – między innymi szerzącą się na ulicach walkę o władzę, która eskalowała po tym, jak upadło PRIDE. To także pretekst do pokazania kilku bohaterów, którzy gościnnie wystąpili już w pierwszym tomie (jak Cloak czy Kapitan Ameryka), ale i nowych, np. Spider-Mana czy Wolverine’a. Szczególnie ten drugi przeżyje kilka ciężkich momentów, zwłaszcza gdy stanie naprzeciw najsilniejszej z członkiń grupy.

Runaways tom 2, oprócz epizodów z udziałem kilku głównych złoczyńców Marvela (których obecności się tu nie spodziewałem, więc śmiało można zaliczyć to jako zaskakującą niespodziankę), to także występy mniej rozpoznawalnych grup, takich jak Excelsior, bardziej znana jako Loners.  Karty tego albumu pękają od postaci, a dynamiczna akcja cały czas gna do przodu. Co ważne, Brian K. Vaughan, jeden z moich ulubionych scenarzystów, nie zapomina przy tym o dobrze skrojonych, pełnych humoru dialogach i budowaniu wyrazistych charakterów postaci oraz relacji pomiędzy nimi.

Strona komiksu Runaways tom 2

Ucieszył mnie fakt, że szata graficzna, która na początku budziła we mnie mieszane uczucia, w końcu zaczęła mi się podobać. Adrian Alphona i Takeshi Miyazawa nie należą może do moich ulubionych rysowników i pewnie nigdy należeć nie będą, ale z czasem kreska w Runaways po prostu przestała mi przeszkadzać i nie utrudniała lektury. Ucieszył mnie za to gościnny występ Skottiego Younga (autora m.in. serii Nienawidzę Baśniowa, ale i oczywiście niezliczonych wariantów okładek komiksów Marvela), który w Runaways tom 2 zilustrował krótką potyczkę naszych bohaterów z X-Men.

Komiks ma już kilkanaście lat na karku, ale nie postarzał się ani trochę. To wciąż celny portret młodych ludzi, próbujących odnaleźć się w niezwykłych okolicznościach. Bohaterowie są dobrze nakreśleni i da się ich lubić (przynajmniej większość z nich), a relacje między nimi rozpisano przekonująco i bez sztuczności.

Strona komiksu Runaways tom 2

Wygląda na to, że seria nie tylko trzyma wysoki poziom, ale i w przyszłości może rozkręcić się jeszcze bardziej. Scenarzysta przygotował dla bohaterów kolejne zagrożenia, a ja z przyjemnością sprawdzę, jak sobie z nimi poradzą. Runaways to nie jest może komiks wybitny, ale z pewnością stanowi ciekawe spojrzenie, nie tylko na mit superbohatera (szczególnie tego młodego, na początku swojej drogi do wielkości),  ale i na problemy związane z dorastaniem.

Okładka komiksu Runaways tom 2

Tytuł oryginalny: Runaways vol. 2 Scenariusz: Brian K. Vaughan Rysunki: Adrian Alphona, Takeshi Miyazawa Tłumaczenie: Anna Tatarska Wydawca: Egmont 2018 Liczba stron: 324 Ocena: 80/100