Movies Room - Najlepszy portal filmowy w uniwersum

Spider-Man: Daleko od domu - recenzja ostatniego filmu 3. fazy MCU, czyli krajobraz po wojnie

Autor: Szymon Góraj
3 lipca 2019
Spider-Man: Daleko od domu - recenzja ostatniego filmu 3. fazy MCU, czyli krajobraz po wojnie

Produkcje superbohaterskie już tak mocno wgryzły się we współczesną tkankę popkulturową, że dawno stały się nie tyle alternatywą dla "tradycyjnego" blockbustera, co daniem głównym w box office. Wystarczy przywołać całe to szaleństwo związane z Avengers: Endgame czy skrzętnie omawiany w mediach każdy drobny szept w kontekście nowego odtwórcy roli Mrocznego Rycerza albo Jokera. Spider-Man: Daleko od domu jest ważnym punktem aktualnych przemian w swoistym centrum tego fenomenu, co nie przeszkadza mu osiągnąć pewnego rodzaju gatunkową samoświadomość, jaką widzi się nieczęsto.

Tragiczne wydarzenia związane z wojną z Thanosem wpłynęły na każdego. Do najbardziej poszkodowanych należy Peter Parker (Tom Holland), na którego jak grom z jasnego nieba spadło dziedzictwo Iron Mana i odpowiedzialność związana z ochroną świata. Jak na ironię, jego wakacyjne plany zbiegają się z niezwykle poważnymi zagrożeniami.
Spider-Man
kadr z filmu Spider-Man: Daleko od domu

Zobacz również: Avengers: Koniec gry – recenzja największego filmu Marvela!

Napisanie tej recenzji wiązało się ze zbliżonymi trudnościami, z jakimi borykał się mój redakcyjny kolega przy okazji skrobania tekstu o Endgame. To, co znamy z oficjalnego opisu fabuły i licznych materiałów promujących produkcję stanowi w głównej mierze fasadę dla bez wątpienia jednego z najbardziej pokręconych filmów MCU. Jon Watts nie bawi się w półśrodki, nie korzysta z gotowych schematów utkanych przez ukształtowane uniwersum (choć zasadniczo pewnie mało kto miałby do niego wielkie pretensje, gdyby to robił). Jeżeli patrzymy pod tym kątem, Homecoming ze swoimi nie zawsze oczywistymi manewrami scenariuszowymi jest przy sequelu dziecinadą. Reżyser rzuca swoje zabawki na słabo dotąd eksploatowane europejskie terytorium i bezlitośnie kruszy  ukształtowane już wyobrażenia widza, wyrywając go ze strefy komfortu. Niewiele produkcji należących do tego gatunku jest tak bardzo kreatywnych, autoironicznych i zarazem aktualnych. Czołowy plot twist, który kształtuje główną część Daleko od domu, jest niezwykle wymownym komentarzem na temat współczesnej hegemonii superhero. Potężny pstryczek w nos otrzymują także wszelkiego rodzaju teorie internetowe, powstające na ogół wskutek oparcia się o jakiś element materiałów promocyjnych. Nowy Spider-Man opanował do perfekcji zabawę mechanizmami gatunku. Aż żal, że nieco dokładniejsze ich przybliżenie tutaj skutkowałoby spoilerem.
Spider-Man
kadr z filmu Spider-Man: Daleko od domu
Jeżeli chodzi o tło historii, Watts oczywiście wraca do znanej nam dobrze z Homecoming fuzji filmu superhero z motywami kina młodzieżowego. I o ile przez większość czasu tworzy to klimat, który jest niepowtarzalny wśród filmów Marvela, niekiedy dochodzi do przesady. Mimo wszystko podboje miłosne Parkera czy jego sideckicka czy inne nastoletnie dramy nie powinny zajmować aż tyle miejsca, do tego w takim stężeniu. Choć humor stoi na dość wysokim poziomie, tu też zdarzyło się też parę razy powtórzenie jakiegoś motywu co najmniej o raz za dużo. Na szczęście zostaje nam to wynagrodzone z nawiązką. Pochwalić warto obecność drugiego planu, który jest wyrazistszy i ma nieco więcej z życia niż w poprzedniej części. Swoje 5 minut dostaje Happy (Jon Favreau), ciocia May (Marisa Tomei), Nick Fury (Samuel L. Jakcson) czy MJ (Zendaya), zgodnie z oczekiwaniami zbliżając się do Petera. Najwięcej robi jednak dynamikę pomiędzy duetem Holland-Gyllenhaal. Ten pierwszy konsekwentnie rozwija swoją postać w piątym już filmie, zaś jego starszy kolega po raz kolejny pokazuje, że może zagrać każdego, budując wiarygodną więź z młodszym kolegą po fachu. Nade wszystko zaś cieszy konsekwencja w budowaniu wiarygodnego krajobrazu po wielkim, galaktycznym konflikcie. Twórcy zdążyli nawet w mig usprawiedliwić lukę związaną z wiekiem Parkera i jego konsekwencjami, która dotąd była jednym z większych niedopatrzeń w uniwersum. Choć niepozbawiony wad, film Wattsa jest godnym zamknięciem pewnego ważnego rozdziału w MCU (i zarazem otwarciem nowego), ale i czymś znacznie więcej. To bezkompromisowy łamacz schematów, przepełniony dystansem do własnego rodowodu i dzięki temu wychodzący poza jego ramy. Warto dosiedzieć do końca napisów, bowiem na deser twórcy zostawili jeszcze dwie sceny zdolne przewrócić co nieco w żołądku niejednej osobie. Ilustracja wprowadzenia: materiały prasowe
Chcesz nas wesprzeć i być na bieżąco? Obserwuj Movies Room w google news!

Miłośnik literatury (w szczególności klasycznej i szeroko pojętej fantastyki), kina, komiksów i paru innych rzeczy. Jeżeli chodzi o filmy i seriale, nie preferuje konkretnego gatunku. Zazwyczaj ceni pozycje, które dobrze wpisują się w daną konwencję.

Komentarze (0)
Tylko zalogowani użytkownicy mogą dodawać komentarze.

Ocena recenzenta

85/100
  • dystans do własnego gatunku
  • błyskotliwe wyśmianie pewnych jego aspektów
  • bardzo dobra ciągłość z resztą uniwersum
  • Tom Holland i Jake Gyllenhaal
  • drugi plan ma znacznie więcej do roboty niż w Homecoming
  • powiew świeżości w postaci przeniesienia zmagań do Europy
  • chwilami może dość mocno męczyć nacisk na pewne szkolne wątki
  • humor nie zawsze jest odpowiednio zbalansowany

Movies Room poleca