Rozmach i tempo, w jakim powstają kolejne produkcje Patryka Vegi, miały zaskoczyć nawet zagraniczne ekipy pracujące przy kręceniu filmu. A mowa tutaj o nie byle kim, bo o osobach mających w swym portfolio pracę przy Grze o tron czy Narcosie. Jak prezentuje się kolejny tytuł jednego z najbardziej płodnych reżyserów ostatnich lat? Kobiety mafii powróciły - jeszcze bardziej bezwzględne, wyrachowane i silne, łamiące największych twardzieli jak zapałki!

Polskie kino gangsterskie w wydaniu Patryka Vegi przechodzi renesans. Może to zuchwałe opisać to istniejącymi schematami, ale Vega zdaje się być po części naszym rodzimym Quentinem Tarantino. Przynajmniej takie wrażenie można odnieść po seansie Kobiet mafii 2. Oczywiście, przyrównanie polskiego reżysera do tego zza oceanu jest nieco przesadzonym uproszczeniem - nie chodzi tu o odgrzewanie całych pomysłów, kalkowanie obrażające widza. Mowa tu o powiewie świeżości, którego w polskiej kinematografii tego gatunku jeszcze nie było, a który zapewnia nam Vega w najnowszej produkcji. Chociaż... film, który miałem wielką przyjemność oglądać, chwilami wydaje się tworzyć nowy gatunek. I nie jest to przesadzone! Dzieło Vegi ma swoje niedoskonałości, niewygodne dla niektórych widzów przywary. Ale w tym gatunku - niewymagającym dużego zaangażowania emocjonalnego i intelektualnego - te cechy determinują wyjątkowy urok tego filmu. Uroku, który ciężko przyrównać do czegokolwiek znanego.

Zobacz również: Alita: Battle Angel – recenzja wizualnego majstersztyku rodem z Japonii!

Prezentowana fabuła - jest! I już samo to bardzo dobrze rokuje, mając na względzie niektóre z poprzednich filmów Vegi. Jest ona ponadto wielowątkowa, dzieje się z początku w wielu miejscach naraz, m. in. w Warszawie, Berlinie, w kolumbijskich miejscowościach czy też na... arabskich stepach! W wyniku wielu zaskakujących wydarzeń ostatecznie losy większości bohaterów splatają się w jednym miejscu i czasie. Kompozycja to już znana z wielu filmów, ale podana widzowi bardzo atrakcyjnie. Dlatego też intryga związana z Siekierą i śmiercią jej ukochanego naprawdę przekonuje i absorbuje. Tu jednak zaczynają się schody. Widz nie płynie przez przedstawianą historię. Jest zmuszony przez nią skakać. I to najwyraźniej w siedmiomilowych butach, bowiem zdarzało się, że przedstawione ciągi scen sprawiały, iż można było zapomnieć o losach bohatera przedstawionego 10-15 minut wcześniej. Brak w tym wszystkim jakiejś spójności, której - mimo dynamiki filmu akcji - widz wymaga. W efekcie tego nawet, jeżeli nie macie problemu z koncentracją czy pamięcią, potrzeba chwili na zastanowienie kiedy w powyższy sposób podróżujemy poprzez filmowy czas i przestrzeń. I nie pomógłby tu nawet DeLorean.

Zobacz również: Kafarnaum – recenzja libańskiego filmu nominowanego do Oscara

Sprawę ratuje jednak aktorstwo. Piotr Adamczyk - Chopin, który został papieżem, który został Karolem, który został gangsterem. To jednak nie drwina. Aktor udowadnia w filmie, że potrafi wiarygodnie zagrać absolutnie wszystko. Dotąd nieco zaszufladkowany przez rolę papieża-Polaka czy angaże w komediach romantycznych, tym razem demonstruje bezsprzeczny arsenał umiejętności aktorskich, doświadczenia i pokłady energii, co potwierdzają nawet koledzy z planu (ponadto jest on prawdopodobnie jedyną polską gwiazdą tak naturalnie wypowiadającą anglojęzyczne kwestie). Kobiety mafii 2 bez Adamczyka byłyby produkcją, która ma w środku wielką, ziejącą pustką dziurę. Jest to zaledwie początek listy zasłużonych pochwał należnych aktorom. Świetnie spisała się Aleksandra Grabowska - Stella to postać naprawdę wiarygodna i interesująca, a odtwórczyni jej roli ma w sobie nieodparty urok. Agnieszka Dygant zagrała bardzo dobrze rolę kobiety o podwójnym obliczu i w zasadzie ciężko powiedzieć tu coś więcej. Podobnie gwiazda, która na powrót rozbłysła nowym blaskiem - Angie Cepeda. Sprawdzili się także Bonson i Sobota - z początku myślałem, że zostali zaangażowani tylko po to, żeby przyciągnąć do kin więcej potencjalnych widzów. Miłe było moje zaskoczenie, gdy z każdą kolejną minutą na ekranie zaczynałem żałować swojej surowej oceny. Bonson świetnie poradził sobie przed kamerą, a jego krajan ze Szczecina, Sobota, mając większe doświadczenie przed obiektywem naprawdę przerósł moje oczekiwania, okazując się zarówno pełnoprawnym muzykiem jak i aktorem! Następnym punktem wartym omówienia jest realizacja napisanych postaci. Większość z nich jest bardzo barwna, chwilami wręcz karykaturalna i pstra. Ale to chyba coś, na co fani Patryka Vegi czekali najbardziej. Lekkie przerysowania sprawiają, że każda z nich przyciąga uwagę i może tworzyć jeszcze ciekawsze relacje z innymi w miarę rozwoju wydarzeń. Na wyróżnienie zasługuje tu postać Spuchniętej Anki i jej perypetie po wyjściu z zakładu karnego. Karykaturalność Anny Ostrowskiej w połączeniu z wypowiadanymi przez nią sucharami sprzed dwóch dekad składają się na pewne guilty pleasure - to postać, która żenuje, a jednocześnie chce się ją oglądać.

Zobacz również: Miszmasz czyli Kogel Mogel 3 – recenzja kontynuacji kultowej komedii

Co do kwestii technicznych - muzyka i dźwięk wypadają lepiej niż realizacja dźwięku w części pierwszej. Nie jest wybitnie, to na pewno. Ale wszystko zgrabnie trzyma się całości pod tym względem. Jeśli już jesteśmy przy kwestiach technicznych - zdjęcia. A zdjęcia naprawdę potrafią zachwycić. Realizowane były na kilku kontynentach. I świetnie oddają charakter miejsc, w których mamy okazję oglądać poczynania bohaterów. Niezależnie czy są to kolumbijskie mafijne enklawy pośród gęstego lasu czy betonowo-szklany Berlin. Wszystkie zdjęcia wykonano z równą czułością, wrażliwością i rozmachem, dzięki czemu wiele ujęć naprawdę oczarowuje wiarygodnością, przenosi nas w przestrzeni. Do tego dochodzą niebanalne ujęcia z lotu ptaka czy te w scenie drogowego armagedonu uciekającej Stelli i Karpia. Już samo to mnie po prostu kupiło. A nie zapominajmy - to film sensacyjny. Dynamika, pościgi i wybuchy są tu punktem obowiązkowym! Skłaniając się do podsumowania - Kobiety mafii 2 to film, w którym jest wszystko. Są zalety, zdarzają mu się też wady. Są pościgi, wybuchy, strzelaniny, mordobicie. Nie brakuje tu także seksu, przewiercania kolan, piłowania zębów i dekapitacji z użyciem piły mechanicznej. Nie skłamię, określając go jako film mieniący się wieloma barwami. Kilkoma drobiazgami irytuje, zwłaszcza przeskakiwaniem fabuły, ale nie zapominajmy - to produkcja powstająca w kilku państwach (podobno praca w Kolumbii dawała się we znaki), gromadząca panteon polskich aktorów pod dyrygenturą jedynego takiego Patryka Vegi. I za sam rozmach, z jakim realizowana była produkcja, należą się wszystkim wielkie brawa. Ilustracja wprowadzenia: fot. Aleksandra Mecwaldowska