31. Obcy: Romulus (75/100)

Akcja nowego horroru science-fiction osadzona została między wydarzeniami z filmów Obcy - 8. pasażer Nostromo i Obcy - decydujące starcie. Amerykańska superprodukcja przedstawi historię kosmicznych złomiarzy handlujących cennymi elementami z porzuconych stacji czy statków kosmicznych. W poszukiwaniu cennych artefaktów zawędrują na porzuconą stację badawczą korporacji Weyland-Yutani. Na Romulusie nie znajdą jednak cennego towaru, lecz śmiertelnego zagrożenie. 

Ten nowy start można uznać za w pełni udany i w razie może nawet nie spektakularnego, a choć trochę udanego wyniku, próbować powierzyć tę markę Cailee Spaeny i Fede Alvarezowi. Wszystko, co jest tu zarzutem, to brak jakiegoś wielkiego efektu wow, scen, które zapisałyby ten film w pamięci na dekady, jednak w kategorii nowy lepszy Alien na nasze czasy absolutnie wszystko jest na miejscu. Można więc powiedzieć, że Urugwajczyk dał serii naprawdę sporo świeżego powietrza. Jeśli dostanie kolejną szansę, czas zacząć rozwijać jej skrzydła. - pisze dla Movies Room redaktor Łukasz Kołakowski

32. Do granic (75/100)

Diego z Wenezueli i Elena z Barcelony decydują się na przeprowadzkę do Stanów Zjednoczonych, aby ożywić zarówno swoje kariery artystyczne, jak i związek. Po przejściu procedur wizowych i spakowaniu dobytku, wydaje się, że nic nie stoi na przeszkodzie ich nowemu życiu w Ameryce. Jednak sytuacja komplikuje się na lotnisku, gdzie zostają poddani kilkugodzinnemu przesłuchaniu przez funkcjonariuszy granicznych, co ujawnia ukryte dotąd sekrety i wystawia ich związek na próbę.

Początkowo mamy do czynienia z thrillerem, z czasem przechodzi w dramat psychologiczny. Uczciwe kino z dobrym scenariuszem, aktorstwem i reżyserią zawsze się obroni. Tak właśnie jest i w tym przypadku. -  pisze dla Movies Room Hanna Kroczek

33. Mars Express. Świat, który nadejdzie (75/100)

Mars. Dwoje prywatnych detektywów prowadzi śledztwo w sprawie zniknięcia młodej kobiety. Z jakiego powodu Jun Chow, 18-letnia studentka cybernetyki, jest ścigana przez policję i morderców? Aline Ruby i jej partner Carlos Rivera, który został uratowany w androidzie po jego śmierci pięć lat temu, ścigają się z czasem, aby jako pierwsi znaleźć najbardziej poszukiwaną dziewczynę na Marsie.

Pomimo towarzyszącego mi dyskomfortu psychicznego, film ogląda się naprawdę dobrze - nie tylko ze względów wizualnych. Pozostawia w nas zagwozdkę, czy na pewno technologia to przyszłość? Czy chcemy żyć w świecie, w którym człowiek staje się coraz mniej ważny kosztem maszyn? Rozwój sztucznej inteligencji jest nieunikniony, jednak sami musimy zdecydować czy to, co widzimy w Mars Express, pozostanie dla nas science fiction, czy stanie się rzeczywistością. - pisze dla Movies Room Agata Magdalena Karasińska

34. Wróbel (75/100)

Remek Wróbel, listonosz i amatorski piłkarz, wiedzie spokojne życie kawalera, studiując encyklopedię i mając tylko jednego bliskiego przyjaciela, obrotnego Pedra. Jego uporządkowany świat zostaje jednak wywrócony do góry nogami, gdy w jego życiu pojawiają się nowa sąsiadka Marzenka i nieznany dotąd dziadek. Remek będzie musiał nauczyć się, jak radzić sobie z niespodziewanymi zmianami i odnaleźć w nowej sytuacji.

Jest uroczy i zabawny, a sama opowieść opowiedziana w lekki sposób, nawet gdy porusza tematy trudne i niewygodne. Do tego Jacek Borusiński i Julia Chętnicka w głównych rolach, otulają nas swoim ciepłem i naturalną pogodnością. - pisze dla Movies Room Agata Magdalena Karasińska

35. Jestem postacią fikcyjną (75/100)

"Jestem postacią fikcyjną" to dokumentalny portret Andrzeja Seweryna, który ukazuje jego życie i pracę na przestrzeni jednego roku. Film przedstawia wybitnego aktora w nieustannym twórczym biegu, ale także jako człowieka zmagającego się z emocjami, zmęczeniem i pytaniami o sens swojej działalności. Widzowie obserwują, jak Seweryn, mimo wieku, z młodzieńczą werwą rzuca się w nowe wyzwania, jednocześnie zadając pytanie o cenę wielkości i pragnienie doskonałości.

Dokument nie stanowi przy tym pięknej laurki dla zasłużonego aktora. Zobaczymy w nim oczywiście przygotowanie do ról, prace dyrektora w teatrze, ale przede wszystkim dostrzeżemy człowieka. Dzięki przedstawieniu dualizmu Andrzeja Seweryna, widz może sam ocenić, jakim człowiekiem jest legenda polskiego kina. Perfekcjonizm, dyscyplina i sumienna praca, z drugiej jednak szczęście, miłość ciepło. Seans zachęca również widza do zastanowienia się nad ceną, którą płaci się za sławę i uznanie. Czy w dzisiejszym świecie jest jeszcze granica między wyniosłą sztuką a codziennym życiem? Ocena pozostaje każdemu z nas. - pisze dla Movies Room Hanna Kroczek

36. Humanitarna wampirzyca poszukuje osób chcących popełnić samobójstwo (75/100)

Sasha, młoda wampirzyca z Quebecu grana przez Sarę Montpetit, zmaga się z nietypowymi problemami nastolatki, ponieważ nie chce atakować ludzi, by zaspokoić pragnienie krwi. Jej wrażliwość i brak instynktu polowania sprawiają, że pije krew tylko z torebek w lodówce, co rozczarowuje jej rodzinę prowadzącą spokojne życie. Gdy rodzice odcinają jej dostęp do krwi, życie Sashy jest zagrożone, ale pojawia się Paul, samotny nastolatek gotowy oddać życie, by uratować swoją nową przyjaciółkę.

film urzeka swoim urokiem i czarnym poczuciem humory. Sceny romantycznych poczynań nastolatków przeplatają potoki krwi i żarłoczne wampiry. Połączenie tych wydawałoby się zupełnie różnych biegów sprawdza się świetnie. Moja wewnętrzna nastolatka została na nowo pobudzona do życia, a wampirzy głód jedynie się wzmocnił. Czego chcieć więcej? - pisze dla Movies Room Hanna Kroczek

37. Biała odwaga (70/100)

Pod koniec lat 30. na Podhalu utalentowany taternik Jędrek Zawrat, potomek znakomitego góralskiego rodu, zakochuje się w pięknej Bronce, jednak rodzina wydaje ją za jego starszego brata, Maćka. Zrozpaczony Jędrek opuszcza rodzinne strony i wkrótce spotyka niemieckiego naukowca Wolframa, który głosi teorię o germańskim pochodzeniu Górali. Po wybuchu wojny Jędrek, w nadziei na odzyskanie Bronki i ochronę swojej społeczności, podejmuje współpracę z Niemcami, co stawia go w konflikcie z Maćkiem, który zdecydowanie odrzuca propozycję kolaboracji.

Przybliży nam nieco temat zapomniany i ważny, da dużo świetnych krajobrazów do poobserwowania jak i wzbudzi bardzo duże emocje. Koszałka podszedł do tematu z klasą, dając dużą przestrzeń aktorom i jak tylko mógł, w pozytywnym sensie, odzierając swój film ze wszystkich potencjalnych kontrowersji i oczyszczając zakurzone karty historii. - pisze dla Movies Room redaktor Łukasz Kołakowski 

38. Rosalie (70/100)

Francja, lata 70. XIX wieku. Rosalie to młoda kobieta inna niż wszystkie, obdarzona wyjątkową tajemnicą - jej twarz i ciało pokrywają włosy. Przez całe życie ukrywała prawdę, aby zachować bezpieczeństwo i dopasować się do otoczenia. Aż do czasu, kiedy na swojej drodze spotka Abla, nieświadomego jej sekretu zadłużonego właściciela baru, który bierze z nią ślub dla posagu. Czy Abel będzie w stanie pokochać Rosalie i dostrzec w niej kobietę, gdy pozna prawdę?

Rosalie to film, który porusza. W subtelny, ale niezwykle przekonujący sposób, Stéphanie Di Giusto przedstawia historię bohaterki, która walczy z narzuconymi standardami piękna i społecznymi ograniczeniami. - pisze dla Movies Room Bianka Turzyńska

39. Omen: Początek (70/100)

Omen: Początek to prequel klasycznej serii, opowiadający o młodej amerykańskiej nowicjuszce Margaret Daino, która zostaje wysłana do Rzymu, by pracować w sierocińcu. Margaret zaprzyjaźnia się z najstarszą dziewczynką z sierocińca, Carlitą, obie mając za sobą trudne doświadczenia. Wkrótce Margaret napotyka mroczne siły, które podważają jej wiarę i odkrywa przerażający spisek mający na celu sprowadzenie wcielonego zła na świat.

Arkasha Stevenson w swojej produkcji nie stara się jednak na siłę skopiować i unowocześnić Omen Donnera, a tworzy dopełnienie historii. I wszystkich wątpiących uspokajam – o ironio, o Omen: Początek nie należy się bać, bo reżyserce to wyszło naprawdę sensownie. - pisze dla Movies Room Agata Magdalena Karasińska

40. Dzieci Amelii (70/100)

Mieszkający w Nowym Jorku Edward nigdy nie poznał swoich biologicznych rodziców. W poszukiwaniu rodzinnych korzeni zgadza się na test DNA. Wyniki badania prowadzą go do tajemniczej willi w Portugalii, w której mieszka matka mężczyzny i jego zaginiony brat bliźniak. Rodzinna sielanka zamienia się jednak w koszmar, gdy Edward zaczyna powoli odkrywać tajemnice swojej rodziny.

Gdyby musieć określić film Gabriela Abrantesa jednym słowem, padłoby na creepy. Choć zagadka będąca centrum filmu ostatecznie nie należy do najtrudniejszych na świecie, cały proces jej rozwiązywania jest prowadzony ciekawie. Warto dać się ponieść tej wizji, która nie jest perfekcyjna, ale częściej niż poczucie żenady oferuje silny dyskomfort. - pisze dla Movies Room Adam Kodyba